Μήπως είμαι τρελός?
Δημοσιεύτηκε: 16 Δεκ 2012, 14:04
Τα κλασσικότερα παραδείγματα αδιαφορίας και ωχαδερφισμού και του δε βαριέσαι και του δε με νοιάζει, είναι το "σταματάω για τσιγάρα" και το "σταματάω για σουβλάκια".
Επειδή είμαι εργένης και φαγανός, ανήκω και εγώ πολύ συχνά στη δεύτερη κατηγορία.
Πολύ συχνά όμως (για να ακριβολογώ, τις περισσότερες φορές) δεν βρίσκω παρκάρισμα ακριβώς μπροστά απο το μαγαζί που θέλω, με αποτέλεσμα να πάω λίγο παραπέρα, ή να αναγκαστώ να κάνω γύρω-γύρω το τετράγωνο, να γυρίσω πίσω, για να το παρκάρω λίγο πιο πρίν το μαγαζί. 10 μέτρα μπροστά, 10 μέτρα πίσω, το ίδιο είναι. μισό λεπτό περπάτημα.
Το πρόβλημα είναι οτι όσο διαρκεί αυτή η διαδικασία, μέχρι να κάνω το τετράγωνο, έχει έρθει κάποιο μεγάλο τζιπ ή κάποιο μικρό αυτοκινητάκι που το οδηγάει γυναίκα*, και έχει διπλοπαρκάρει μπροστά απο τη πόρτα του μαγαζιού. Το βλέπω και τρελαίνομαι. Και χρόνο γλίτωσε, και την σειρά μου, μου έφαγε.
*Είναι απίστευτο το θράσος που έχουν οι νέες οδηγοί ή και παλιές ηλικιωμένες, γένους θηλυκού, στο παρκάρισμα. Οι οποίες δεν έχουν τον αντρικό τσαμπουκά "εδώ θα το παρατήσω και πάτε όλοι σας να κουρευτείτε" αλλα το κάνουν απο άγνοια? απο βαρεμάρα? απο φόβο οτι δε θα καταφέρουν να το παρκάρουν νόμιμα? Απο σιγουριά οτι κανένας δε θα τις δείρει? δεν ξέρω γιατί, αλλα εμπειρικά και στατιστικά μιλώντας τα ηλιθίως διπλοπαρκαρισμένα είναι κυρίως απο γυναίκες. Το βλέπω καθημερινά
Απορώ λοιπόν. Εγώ γιατι δεν το κάνω? Δεν θέλω να το παίξω όσιος ή αλάνθαστος ή σωστός "επαγγελματίας" οδηγός που τηρεί τον κοκ σαν ευαγγέλιο γιατι απλά δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν το κάνω. Εξάλλου το οτι έγινα επαγγελματίας, προέκυψε τυχαία πριν 5 χρόνια. Ο χαρακτήρας μου άρχισε να διαμορφώνεται πριν 30 χρόνια.
Είναι τόσο τρελό που δεν μπορώ να ενοχλήσω τους γύρω μου? Όχι δεν θέλω. Δεν μπορώ! Ακόμα και μια θεσσάρα ΝΑ αν βρώ, δε θα σταματήσω αν με ακολουθάει κάποιος. Θα το κάνω μόνο αν χωράω να μπώ με τη μούρη, και όταν αδειάσει ο δρόμος θα το βολέψω με την ησυχία μου.
Αλλα δεν μπορώ, να τραβήξω τα αλάρμ στα μούτρα του αλουνού, να πατήσω φρένο μπροστά του, να σταματήσω εγώ, να σταματήσει κι αυτός αναγκαστικά και να με περιμένει να κάνω τη μανούβρα. Τα 3 δευτερόλεπτα που θα διαρκέσει η μανούβρα θα θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί και θα μου φανούν αιώνες.
Το ίδιο και για το διπλοπαρκάρισμα. Δεν αντέχω στην ιδέα οτι θα περνάνε περαστικοί φρενάροντας, αλλάζοντας λωρίδα, κοιτάζοντας καθρέυτες, και όλη αυτή τη διαδικασία εξαιτίας μου, και να λένε "κοίτα τον βλάκα πως το παράτησε".
Μια μέρα είχα πάει με το ΙΧ μου, σε ένα μάστορα να πάρω το λεωφορείο. Στο γυρισμό οδηγούσε ο συνεταίρός μου, το δικό μου ΙΧ και εγώ το λεωφορείο.
Όταν τον ρώτησα που το πάρκαρε το ΙΧ μου, είδα οτι για κανα δεκάλεπτο το είχε αφήσει με αλάρμ, χύμα μέσα στο καρα-κεντρικό δρόμο. Εκτός οτι τσατίστηκα, ντράπηκα απίστευτα όταν μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο για να φύγω. Ένιωσα χιλιάδες μάτια να με κοιτάνε και να με κοροιδέυουν.
Και φυσικά αυτό δεν ισχύει μόνο στον τρόπο που οδηγάω και παρκάρω, αλλα και παραέξω. Και πεζός να είμαι, δεν αλλάζω λωρίδες, δεν κάνω σφήνες, προσέχω στις διασταυρώσεις. Όσο και αν φαίνεται γελοίο. Αν και τρέχω αρκετά είναι η αλήθεια.
Στο σινεμά είμαι ικανός να κάτσω 2 ώρες με την πιο άβολο τρόπο, ωστε να χαμηλώσω και να μην ενοχλώ τους απο πίσω. Στο μάρκετ αν πάρω πολλά πράγματα, είμαι ικανός να δώσω την σειρά μου στο ταμείο, σε 2-3 άτομα αν έχουν λιγότερα πράγματα απο μένα.
Γίνομαι ηθελημένα κορόιδο δηλαδή και επιτρέπω σε άλλους να με εκμεταλευτούνε.
Μήπως είμαι υπερβολικός? Μήπως είμαι ντροπαλός μέχρι αηδίας? Μήπως είμαι τρελός? Μήπως τα ΄χω χαμμένα?
Παρόλα αυτά το κακό είναι οτι ξέρω οτι δε θα πάω στον παράδεισο
ΣΙΧΑΘΗΚΑ όμως να κάνω τον καλό, να μην ενοχλώ, να μην παρκάρω στην άδεια θέση επειδή είναι γωνία και ίσως να ενοχλήσω, μόνο για να διαπιστώσω οτι 2 λεπτά αργότερα κάποιος άλλος το έκανε και αυτομάτως ακύρωσε την δικιά μου "καλή πράξη".
Συγνώμη για το παραλήρημα αλλα 8 ώρες στους δρόμους να σε "πατάνε κάτω" και να εκμεταλλεύονται με θράσσος την καλοσύνη σου, ε κάπου πρέπει να ξεσπάσεις